Tarihi kaynaklarda er alan bilgilere göre, Diyarbakır ve çevresinde 19. yüzyılda yaşanan kıtlıkların ardında sadece kuraklık değil, çöl çekirgelerinin istilası da vardı.
Özellikle 1860-1870 ve 1886-1887 yıllarında yoğun şekilde görülen çekirge sürüleri, halkı göçe zorladı, açlık ve ölümlere neden oldu.
EN TEHLİKELİ ÇEKİRGE SUDAN’DAN GELDİ
Diyarbakır’a ulaşan çekirgelerin, çöl çekirgesi olarak bilinen ve Sudan’dan başlayarak Suriye ile Irak üzerinden Anadolu’ya gelen tür olduğu bildirildi.
“Sudan çekirgesi” ya da “Necdi çekirgesi” olarak da anılan bu türün, sadece ekili arazilere değil, hububat depolarına ve hatta evlerdeki gıdalara dahi zarar vererek bölge halkını çaresiz bıraktığı kaydediliyor.
Çekirgelerin bir kez yerleştikleri bölgeden kolay kolay ayrılmadığı, yumurtlayarak çoğaldıkları belirtilerek, yetişkin bir dişinin, toprağa üç kez ve her seferinde 40-90 arası yumurta salkımı bıraktığı ifade ediliyor.
BEŞ YIL SÜREN AÇLIK VE GÖÇ
Kaynaklarda, 1860’lı yıllarda başlayan istilaların, 1870 yılına kadar sürdüğü, bu dönemde tohum bulamayan halkın, dışarıdan yardımı istediği bildiriliyor.
Mardin’deki halkın da, 1865’te yaşanan çekirge istilasından sonra göç ettiği, yeterli ürün alınamaması nedeniyle insanlar darı ekmeğiyle yetinmek zorunda kaldığı anlatılıyor.
1887 yılında ortaya çıkan çekirge istilasının, Diyarbakır’ın ve hinterlandının yaşadığı en büyük afetlerden biri olarak tarihe geçtiği belirtilerek, insanların açlıktangöç etmek zorunda aldıkları kaydediliyor.
