Deneyin arkasındaki isim, karşılaştırmalı psikolog Winthrop Niles Kellogg idi. Kellogg, bir insanın bir açık ormana bırakıldığında nasıl uyum sağlayacağını merak ediyordu. Ama bunun etik olmadığını biliyordu.
Bu yüzden tersini denemeye karar verdi. Gua adlı bir şempanzeyi, 2 yaşındaki oğlu Donald ile birlikte büyütmeye başladı.
Dokuz ay boyunca, şempanze ve bebek, aynı yemekleri yediler, aynı oyuncaklarla oynadılar, aynı kıyafetleri giydiler.
Şempanzeye bir insan gibi davranıldı ve küçük çocuk onu bir kardeş olarak sevdi.
BEKLENEN OLMADI ,
Deneyin başlarında, şempanze Gua, bebeğe göre daha hızlı öğreniyordu. Gua, insan seslerini taklit etmeye, basit komutları anlamaya ve bazı nesneleri tanımaya başlamıştı.
Ama sonra işler değişti. Donald, şempanzeyi örnek almaya başladı. Bebek, şempanze gibi sesler çıkarmaya, saldırganlaşmaya ve ısırmaya başladı.
Gua’nın insanlaşması yerine, Donald’ın hayvanlaşması söz konusuydu. Kellogg, deneyi sonlandırmak zorunda kaldı.
Donald’ın gelişimindeki gerilemenin nedeni olarak, şempanzeyle olan ilişkisini gösterdi. Donald’ın sonraki hayatı hakkında çok fazla bilgi yok. Bazı kaynaklara göre, 43 yaşındayken intihar ettiği iddia ediliyor.
TARTIŞMALI BİR DENEY
Bu deney, psikoloji camiasında çok fazla kabul görmedi. Deneyin yetersiz veriler, objektif olmayan çevre koşulları ve etik sorunları nedeniyle bilimsel değerinin olmadığı ileri sürüldü.
Ayrıca, deneyin insan ve hayvan arasındaki farkı silmeye çalıştığı ve insan doğasına saygısızlık ettiği eleştirildi.
Bu deney, insan ve hayvan davranışlarının karşılaştırılmasında bir dönüm noktası olabilirdi. Ama sonuçta, bir başarısızlık olarak kayıtlara geçti.
